Gezien: SHORT BIG DRAMA van Angela Bulloch
Waar: Witte de With, Rotterdam
Nog tot: 8 April 2012
Het is duidelijk dat regels, voorschriften, lijstjes en algoritmen de fascinaties van Angela Bulloch zijn. Kijkend naar het getoonde werk in Witte de With blijkt alles wat daar aanwezig is links- of rechtsom aan deze fascinaties gerelateerd. Een andere constante in het werk is dat haar rol als kunstenaar zich lijkt te beperken tot het aanbrengen van orde of wanorde (eigenlijk ook weer regels dus!) in een wereld van bestaande objecten of verwijzingen daarnaar alsmede speciaal voor haar vervaardigde systemen.
Vanwege een eerdere kennismaking met haar werk rond 2006 in museum « de Pont » waar haar Pixel Boxes concept tentoongesteld was, waren we benieuwd naar haar nieuwste werk dat momenteel bij Witte de With geëxposeerd wordt. De hernieuwde kennismaking viel echter niet mee. Het werk is ruwweg in drie delen te splitsen: de bekende Pixel Boxes, haar nieuwste werk dat uit grote wandschilderingen bestaat en de interactieve verf-machines. Eigenlijk valt – in dit uitgebreide overzicht in Rotterdam – met name op dat ze het (nog steeds) van haar Pixel Boxes concept moet hebben. Echter, door de brede beschikbaarheid van soortgelijke computergestuurde LED systemen, is het ondertussen meer een esthetische belevenis dan een diepe kunstzinnige ervaring. Wat daarbij ook stoort is dat de verschillende kubussen allemaal niet niet in lijn staan, wat het geheel een liefdeloze uitstraling geeft. Verder maakt de modulaire opzet van de installaties dat de verschillende variaties op het thema niet meer worden dan dat: variaties op een thema, een soort legostenen die op allerhande wijzen te combineren zijn.
Haar nieuwste werk heeft daar mogelijk nog meer last van, zowel met betrekking tot de variatie op een thema als het gevoel dat je naar een poging tot esthetiek zit te kijken. Zo zijn de grote muurschilderingen in onze ogen voorbeelden van grafische vormgeving waarbij het onduidelijk is en blijft waarom voor bepaalde teksten in bepaalde vormen gekozen is. At best is het prettig om naar te kijken en dat is het dan. De toevoeging van de soundscapes, die bij de Pixel Boxes goed werkt – het is tenslotte in lijn met de disco-ervaring – komt bij de muurschilderingen erg gekunsteld over.
Met betrekking tot de interactieve verf-systemen is het – door de gekozen opzet – lastiger om tot een oordeel te komen. De systemen staan blijkbaar al een behoorlijke tijd te ‘schilderen’ waardoor – waarschijnlijk door de randomness van de systemen – de muren met een egale homogene laag verf bedekt zijn waarbij de verfrobots nu slechts vrolijk de vlakken aan het overschilderen zijn. Het is hoogstens intersant vast te stellen dat haar aanpak tot een dergelijk homogeen vlak leidt, maar het valt te bezien of juist dit nu de bedoeling van de kunstenaar is. Verder lijkt hier de interactiviteit er wel erg met de haren bijgesleept, een systeem dat op het plaatsnemen van een toeschouwer op een bankje reageert is wel erg vorige eeuw.
Ook het spel met lichtgevend draad ontstijgt de esthetiek niet. De werken, een uitwerking van een aantal wiskundige kernstructuren op basis van eerder werk van de mimimal Art kunstenaar Sandback passen daarbij nergens in het geheel waardoor de wat wie’s en waaroms onduidelijk blijven.
Je krijgt al met al het gevoel dat er vooral veel gezocht maar erg weinig gevonden wordt, oplossingen op zoek naar problemen. De beschikbare zaalteksten zijn ook niet erg behulpzaam bij het duiden van het werk. Er wordt veel nadruk gelegd op de blijkbare fascinatie van Bulloch: de regels en algoritmen. Er wordt echter voorbij gegaan aan een belangrijk verschil tussen regels en algoritme: regels pogen het autonome gedrag van individuen en systemen te reguleren terwijl algoritmen dit gedrag juist dwingend bepalen. Dit wezensverschil lijkt de kunstenaar niet, of onvoldoende, te beseffen. En omdat dit inzicht in het werk ontbreekt wordt het nergens meer dan eye-pleasing. Daar is natuurlijk niks mis mee maar dat leidt meestal niet tot werkelijk inhoudsvolle kunst en het gevoel bekruipt je dat er hier sprake is van een one-hit wonder, wanhopig op zoek naar nieuw hit-materiaal.
Let op!! Naast de tentoonstelling van Bulloch is er op de WC van het Witte de With ook een WCCV expositie te zien met de WC van LhGWR Den Haag o.m. t.b.v. het CV van Pronk van der Meijden
