Biënnale van Venetië: Making Worlds/Landen presentaties

Na ons bezoek aan het Arsenale  viel het andere deel van Making Worlds van curator Birnnbaum ons niet erg mee. Het grote gebaar dat het werk in het Arsenale kenmerkte, was met uitzondering van het werk van Thomas Saraceno helemaal weg. Natuurlijk leent het Palazzo delle Esposizion in de Giardini zich daar minder voor maar jammer was het wel. Het resultaat was een nogal onsamenhangende tentoonstelling van wisselende kwaliteit. Wel mooi werk gezien van Hans Peter Feldmann (altijd weer mooi, zijn kinetische schaduw-kunst), intrigerend werk van Nathalie Djurberg (drie stop-motion films en een installatie van een soort surrealistische Tuin van Eden), ook hier weer mooie gelaagde tekeningen van Susan Hefuna en last but not least mooie doeken van Pietro Roccasalva.

Wat de landenpresentaties betreft – die overigens het leeuwendeel van de Giardini uitmaken – viel op dat hier net als in het Arsenale, juist vaak wel het grote gebaar gehanteerd was. Veel meer dan in vorige edities waren er veel landen/kunstenaars die voor een soort overall aanpak gekozen hadden zoals de houten kast-achtige installatie van Gillick in het Duitse paviljoen, Le Grand Soir, de « boot » in het Franse paviljoen, « The Collectors » van Scandinavie, het Finse « brandweermuseum » en het Belgische paviljoen, om er maar eens een paar te noemen. 

Het hoogtepunt was de « The Collectors » een gezamenlijke presentatie van de Scandinavische landen. We waren – eerder deze zomer in Watou – al onder de indruk van het werk van Elmgreen & Dragset. Onder hun curatorschap hebben de ze, tezamen met 24 andere kunstenaars en ontwerpers een tweetal prachtige allegorische omgevingen gecreëerd. Het geheel gaf het gevoel dat je onderdeel van een soort verhaal of gebeurtenis was geweest zonder dat je het wat en hoe precies kon aangeven. Heel fascinerend, alleen al om het feit dat een dergelijke grote groep dusdanig samenhangend werk – dat tot in de kleinste details klopte – creëren kan! Ook hier maakt de curator blijkbaar het verschil.

 

De Nederlandse inzending van Fiona Tan bestond uit een aantal videoinstallaties waarvan met name de reisverhalen van Marco Polo alsmede de meer intieme portretten overtuigend waren.

In het Belgische paviljoen werk van Jef Geys, een soort Belgische Herman de Vries. Een mooie presentatie waarvan alleen de tekeningen niet erg overtuigden.

De Hongaar Peter Forgaes gaf in een aantal overtuigende videopresentaties een bijtend commentaar op de de groeiende xenofobie in de Westerse samenleving met verwijzingen naar de praktijk van de culturele antropologie tijdens de tweede wereldoorlog.

Een verrassing was het Egyptische paviljoen: naast een in onze ogen bijna hilarisch slechte verzameling gevlochten rietfiguren hingen daar ook de wel erg mooie tekeningen van Adel El Siwi.

Ook opvallend was de kwaliteit van een aantal Latijns Amerikaanse landen, mooie foto’s in het Braziliaanse paviljoen maar met name de Chileen Ivan Navarro maakte wel erg veel indruk met zijn neon installaties. NB: deze installaties bevinden zich in het Arsenale.

Verder zeer noemenswaardig waren de Franse inzending (de cruiseschip-achtige installatie van Claude Leveque), Servië (de multimediale installatie van Katarina Zdjelar), het Duitse paviljoen (met intrigerende kat op enorme, door meerdere zalen lopende keukenkast) en niet te vergeten de mooie sfeer-film van Steve McQueen in het Engelse paviljoen. Het VS-paviljoen, met werk van Bruce Nauman, hebben we vanwege de rij wachtende maar gelaten voor wat het was.