Gezien Wanderland – lustwarande 2008
Waar: park de oude Warande in Tilburg
Nog te zien tot: 28 september 2008
Hij wordt al voor de derde keer georganiseerd maar voor ons was het de eerste keer dat we de internationale expositie Lustwarande in het bosachtige park De Oude Warande in Tilburg bezocht hebben. We hadden er nog nooit eerder van gehoord, maar het is een echte aanrader.
Alleen al de locatie, het enige overgebleven sterrenbos in Nederland, maakt het bezoek al de moeite waard. Je kunt er heerlijk lopen of fietsen over een ingenieus labyrinth van paden en lanen. En nu is er ook nog prachtige kunst te zien, of zoals we op de blog Gewoon Betty (waar we over gestruikeld zijn) lazen: Het gaat om (grote) sculpturen die vaak nutteloos lijken te zijn, maar toch tot nadenken stemmen… En daar gaat het natuurlijk om.
We hebben zoveel goede beelden gezien (natuurlijk ook een paar mindere) dat we ze niet allemaal noemen. De hoogtepunten waren voor ons:
Michael Nitsche, die twee werken toonde:No sleep till Ragnarök, een op het eerste gezicht zeer grappig ogende aap die bij nadere bestudering iets heel triests over zich had, en Sea Angel, een bizarre sculptuur van een soort haai, die tussen de bomen hangt, een vervreemdende ervaring om eronder door te lopen.
Ook van de Nederlandse Maartje Korstanje hing een zeedier-sculptuur tussen de bomen, een indrukwekkend fossiel ogend inktvissig wezen
Jens Pfeifer exposeerde zijn Super Giant Rabbit Skull.
Ham Jin (Zuid-Korea) maakte iets heel bijzonders: piepkleine bosmensjes die in een boom hun kleine nederzettinkjes hadden. Het nano-effect van dit kunstwerk werd benadrukt door de aan de overkant van het pad gelegen verrekijker, waarmee je het wel en wee van de wezentjes kon bestuderen. Een vondst.
Ook het werk uit de serie Rag and Bone van Laura Ford (GB) sprak ons zeer aan. Zij toonde drie op de tekeningen van Beatrix Potter geinspireerde figuren, maar in deze context waren de normaal zoetige karakters van egel, das en vos duidelijk aan lager wal geraakt en vormden een fascinerend commentaar op de softe disney-achtige wijze waarop sprookjes nu gepresenteerd worden.
Echt top was 3 dimensional circle van Jeppe Hein, een ogenschijnlijk zeer simpele, maar uiterst doeltreffende sculptuur die door vorm- en materiaalgebruik op een sublieme manier opging in de omgeving.
Het contrast met Heim ins Wald, van de Antilliaanse kunstenaar David Bade ,onze andere topper, kon bijna niet groter zijn. Bade maakt sculpturen van allerhande materialen: klei, papier, textiel, piep- en purschuim maar ook restmateriaal, afval, oude meubels en sloophout. Zijn beelden lijken op het eerste gezicht ruwe schetsen maar bij nadere beschouwing zie je dat ze juist een zeer poëtische benadering van de werkelijkheid zijn en dat ze bovendien wonderwel in de omgeving passen. Knap.
Onvermijdelijk dringt zich de vergelijking met Sonsbeek 2008 op. Natuurlijk had Sonsbeek het weer niet mee, het miezerde tijdens ons bezoek daar en in Tilburg was het schitterend weer, maar dat kan niet het enorme verschil verklaren tussen deze twee tentoonstellingen. Blijkbaar is een ruim budget geen voorwaarde voor een goede tentoonstelling. Lustwarande is met een bescheiden budget gerealiseerd en levert veel speelsere en spannender kunstwerken op (24) die los van enige pretentie met name gewoon goed zijn.
