Gezien: Prada Pool
Waar: CAAC, Sevilla, Spanje
Nog tot: 8 juni 2008
In de jaren na de tweede wereldoorlog onstond een nieuwe, utopische richting in de architectuur, waarin getracht werd een nieuwe relatie tussen mensen onderling en de mens en de natuur te definieren, een en ander gebaseerd op patronen en organisatievormen zoals die in de natuur aangetroffen worden.
De Spaanse architect José Miguel Prada Poole (geboren in Valladolid, 1938), een exponent van deze richting, presenteert in het CAAC drie projecten die hij creeerde tussen 1968 en 1983 die, hoewel utopisch qua karakter in zekere mate van maakbaarheid kenden.
In 40 jaar van experimenteel architectonisch werk, heeft Prada Poole onderzoek gedaan naar mogelijkheden om de leefomgeving van « planet earth » te verbeteren door het gebruik van nieuwe en gerecylclede materialen en het onderzoek naar nieuwe vormen van communities door het intelligent gebruik van de natuurlijke omgeving.
Een van de drie werken in het CAAC is een project uit 1968 met de naam Jonah, een protoype van een tijdelijke, opblaasbare, schuilplaats, naar de bijbelse figuur die door een walvis opgeslokt werd en daar drie dagen in doorbracht omdat zijn aanwezigheid elders gewenst was. Volgens Prada was de walvis de eerste intelligente schuilplaats in de geschiedenis die zijn passagier zowel beschermde alswel veilig naar zijn besteming bracht.
Het Jonah-idee werd verder uitgewerkt tijdens het International Design Congress (ICSID) in Ibiza in 1971, waar studenten op aanwijzingen van Prada met opblaasbare elementen een tijdelijke stad – Instant City – bouwden. Kernelement was de communicatie en groepsdynamiek die tijdens de bouw ontstond tussen de verschillende groepen studenten. De stad had straten en een groot plein en gaf tijdens het congres onderdak aan zo’n 700 mensen.
Het derde project wat in het CAAC t te zien is Atlantis uit 1983, waarin Prada relevante ideeen van eerdere utopische samenlevingen combineerde zoals Plato’s Magnesia, Thomas More’s Utopia, Francis Bacon’s NewAtlantis en Tomaso Campanella’s The City of the Sun. Atlantis had tot doel aan te tonen dat een dergelijke samenleving technisch maakbaar is met als resultaat een paradijselijk eiland met mensen bomen, planten en dieren: een drijvende stad in de zee, constant in beweging, zonder schade voor het millieu die met zijn creatie natuur voortbrengt in plaats van het te vernietigen.
De tentoonstelling in het CAAC geeft een goed inzicht in de ideeen van Prada en laat, zeker in relatie met het werk van ANT FARM, zien hoe schatplichtig we nog steeds zijn aan de 60er en 70er jaren. Je vraagt je ook af na het zien van dit werk wat er met de « erfenis » van de utopisten gebeurd is en wat er voor nodig is om het huidige architecturale denken weer een zet in de goede richting te geven. Waar de tentoonstelling van het Viennese Actionism (ook in het CAAC) laat zien hoe de daar getoonde ideeen embedded geraakt zijn in onze samenleving, laat deze tentoonstelling zien dat dit in de architectuur bepaald nog geen gelopen race is.
