Gezien: SCÈNES DU SUD – VOLET 2
Waar: Carré d’Art – Musée d’Art Contemporain, Nimes, France
Nog tot: 21 september 2008
SCÈNES DU SUD – VOLET 2 is het logisch vervolg op de vorig jaar in Nîmes gehouden tentoonstelling OU ? – Scènes du Sud die toen de kunstontwikkelingen in Spanje, Italië en Portugal exploreerde. Deel twee van de reeks laat nieuwe kunst uit het oost-mediteraan gebied zien, dat ruwweg de Balkan tot en met Palestina omvat, met Istanbul als nieuwe artistieke hoofdstad. Onder de kunstenaars onder meer Jumana Emil Abboud, Tarek Al-Ghoussein, Rheim Alkadhi, Maja Bajevic, Danica Dakic, Emily Jacir, Yaron Leshem, Guy Ben Ner, Ciprian Mure-an, Ahmet Ögut, Sener Özmen, Walid Raad, Marwan Richmaoui, Bülent Sangar, Wael Shawky en Hale Tenger.
Het getoonde werk is tamelijk divers van aard en omvat schilderijen, installaties, video’s, c-prints en tekeningen, waarbij opvallend veel werk verhalend van karakter is.
Hoogtepunten van de tentoonstelling:
De video Stealing Beauty van Guy Ben Ner over de notie wat het begrip eigendom inhoudt. De video heeft een soap-achtig uitstraling en is volledig in een Ikea-vestiging geschoten met de verschillende toonzalen als decorstukken met het al dan niet verbaasd kijkende winkelende publiek als vervreemdende figuranten.
Decent Deathwatch, een installatie van Hale Tenger. Achthonderdvierenzestig glazen potten gevuld met water die verder krantenknipsels met rapportages en reacties op de oorlog in Bosnië bevatten. De potten zijn op stellingen geplaatst die in een halfverduisterde ruimte staan. Uit boxen klinken zachtjes geluiden die opgenomen zijn in de vluchtelingenkampen van Kirklareli in Turkije.
Ook zijn video Beirut met in de wind wapperende gordijnen van het hotel Saint-Georges in Beirut (de plek waar Rafik Hariri vermoord is) was erg overtuigend.
De installatie Surround van Danica Dakic. Een video wordt boven de hoofden van de bezoeker op het plafond geprojecteerd. Rond de projector is een loungebank opgesteld waarop je rustig liggend naar de video kan kijken. De beelden zijn van een aantal naakte personen die in een cirkel geknield zitten en daarbij voordragen uit heilige teksten die ze voor zich hebben liggen en die langzaam ronddraaien.
Ook interessant was het werk Beirut Caoutchouc van Marwan Rechmaoui. Het werk is een soort grote zwarte rubber-achtige maquete van de stad Beirut die uit een aantal als puzzelstukken in elkaar passende delen bestaat. Met het werk lijkt de kunstenaar weer te willen te geven hoe de stad uit een groot aantal fracties bestaat die op basis van ethnische en religieuze lijnen afgebakend zijn. Waar de stad van enige afstand een geheel lijkt, blijkt deze dus bij nadere beschouwing uit een aantal losse delen te bestaan die alleen geografisch bij elkaar passen.
Overigens maakten niet alle werken van de tentoonstelling evenveel indruk. Met name bij de video’s was veel materiaal wat ons niet kon bekoren. Gegeven de stand van de huidige videogereedschappen zijn imperfecties alleen als artistiek element aanvaardbaar. Iets soortgelijks geldt voor een deel van de getoonde c-prints.
Naast de tentoonstelling ook nog de vaste collectie bekeken waarbij naast de bekende favorieten zoals hun Boltanski en de Polke’s, de nieuwe aanwinsten van Messager, van Caeckenburg en Feldmann meer dan prachtig waren.
