Gezien: Kunstenfestival Watou
Waar: Watou, Belgie
Nog tot: 11 september 2011
Het thema van het Kunstenfestival Watou 2011 – tot 2009 georganiseerd onder de naam Poëziezomer – is ‘herinnering’. En een ding is daarbij zeker, het Watou uit mijn herinnering bestaat niet meer! En wat is nu eigenlijk het verschil met vroeger? De kern is volgens ons oprechte betrokkenheid en liefde voor de kunsten. Want waar je in het verleden deze betrokkenheid van de initiator – de dichter Gwy Mandelynck die Watou tot 2009 organiseerde – door de gehele tentoonstelling kon doorvoelen, komt Watou 2011 eerder over als het uitbaten van inderdaad een herinnering, maar dan ten faveure van de lokale middenstand.
Veelzeggend hierbij zijn de verzuchtingen van Mandelynck die in een recent interview met een zekere verbazing de huidige bereidwilligheid van de overheid memoreert om het festival financieel te ondersteunen, dit in tegenstelling tot de periode waarin hij de kar trok. Kortom, Watou 2011 voelt een beetje armzalig en op momenten zelfs liefdeloos aan!
Een andere vaststelling is echter dat een enkel werk van hoge kwaliteit dan toch genoeg kan zijn om de reis helemaal de moeite waard te maken. En gelukkig kende ook Watou 2011 zo’n werk – of beter waren er een aantal werken die zoveel zeggingskracht hadden – dat ze de middelmatigheid van de rest snel deden vergeten. Met name de video ‘Staging Silence’ van Hans Op de Beeck was prachtig, een vervreemdende collage van archetypische publieke ruimten die voor het oog van de toeschouwer opgebouwd worden (hieronder een korte impressie), een en ander ondersteund door een soundscape die speciaal voor de video vervaardigd is.
Naast Hans op de Beek’s werk waren ook de verhalende tekeningen van Nedko Solakow en het werk van Sara Bomans in het Parochiehuisje – een compleet witgekalkte ruimte, die in schril contrast met de botheid van de meeste ruimtes – haar zeer persoonlijke en subtiele werk mooi deed uitkomen.
En de overige werken vermochten ons verder niet te boeien, soms door de kwaliteit of erger, het ontbreken ervan, maar vaak gewoon door de vaak ronduit lelijke en liefdeloze wijze waarop een en ander soms bijna letterlijk ‘neergesmeten’ was. Want zo kan je zelfs werk van gerenommeerde kunstenaars als Berlinde de Bruykere om zeep helpen. Jammer maar helaas, maar gelukkig kan een enkele zwaluw – mits van hoge kwaliteit – toch zomer maken.
